ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: ΤΣΕΛΙΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΘΕΜΑ: ΦΙΛΟΖΩΪΑ
“Το
μεγαλείο ενός έθνους και η ηθική του πρόοδος κρίνεται απο το πώς φέρεται
στα ζώα.
Στο μυαλό μου, η ζωή ενός προβάτου δεν είναι
λιγότερη πολύτιμη από αυτή ενός ανθρώπου.
Όσο πιο ανυπεράσπιστο είναι ένα πλάσμα, τόσο
περισσότερο χρειάζεται την προστασία του ανθρώπου από τη βαναυσότητα του
ανθρώπου.”
Μαχάτμα Γκάντι
Μια ιστορία της γιαγιάς
ή
πώς ένας σκύλος μπορεί να σου σώσει τη ζωή
Όταν ήμουν μικρή, οι γονείς
μου με άφηναν για κάποιες ώρες στο σπίτι των παππούδων μου και κάθε φορά η
γιαγιά μου έλεγε ιστορίες.
Δεν ξέρω αν ήταν αληθινές ή
αν τις έβγαζε από το μυαλό της. Πάντως
θυμάμαι μια ιστορία για ένα εννιάχρονο αγοράκι που είχε καρκίνο και οι
γιατροί έλεγαν πως από μέρα σε μέρα θα πέθαινε. Οι γονείς του είχαν ακούσει πως
καμιά φορά τα σκυλιά βοηθάνε τους αρρώστους να αντέξουν για περισσότερο καιρό
και έτσι αποφάσισαν να του πάρουν ένα ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο.
Όταν όμως έμαθαν την τιμή,
κατάλαβαν πως δεν θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα και αποφάσισαν να
πάνε σε ένα καταφύγιο ζώων, ελπίζοντας να βρουν τον κατάλληλο φίλο για τον γιο
τους. Οι φίλοι και οι συγγενείς τους το θεώρησαν κακή ιδέα, παρ΄ όλα αυτά
βρήκαν έναν γερμανικό ποιμενικό που προοριζόταν για ευθανασία.
Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκαν μαζί, τα δυο
αγόρια έγιναν αχώριστοι φίλοι. Σιγά σιγά ο μικρός ένιωθε καλύτερα, αλλά και ο
σκύλος του είχε αλλάξει τελείως συμπεριφορά, καθώς ο λόγος που θα τον πήγαιναν
για ευθανασία τότε ήταν η άγρια συμπεριφορά του, τώρα όμως ήταν ένα ήρεμο και
φιλικό σκυλί.
Οι γονείς του παιδιού είχαν
παρατηρήσει μια μεγάλη αλλαγή στον γιο τους και όταν τον πήγαν στον γιατρό, ο
ίδιος δεν πίστευε στα μάτια του, όταν ανακάλυψε πως ο μικρός ήταν σχεδόν καλά.
Τελικά το αγοράκι ξεπέρασε
την αρρώστια του και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, έλεγε η γιαγιά μου.
Η ΛΟΥΣΗ
Το
περιστατικό συνέβη επτά μήνες πριν. Ένας
άνδρας, ο οποίος είχε μια σκυλίτσα έγκυο, παντρεύτηκε μια όμορφη κοπέλα . Την
ίδια εποχή περίπου η σκυλίτσα γέννησε.
Έφτασε η ώρα
που το ευτυχισμένο-για λίγους μήνες- ζευγάρι χώρισε. Το σκυλάκι έμεινε για περίπου
δύο εβδομάδες με την γυναίκα, μέχρι ο άνδρας να επέστρεφε να πάρει τα τελευταία
του πράγματα. Όταν πήγε λοιπόν να πάρει τα πράγματά του, η γυναίκα ανακοίνωσε
στον άνδρα ότι θα κράταγε και θα φρόντιζε το σκυλάκι σαν ‘’παιδί’’ της. Ο λόγος
αυτός δεν τηρήθηκε. Η γυναίκα όχι μόνο δεν το φρόντιζε σαν παιδί της, αλλά του συμπεριφερόταν
σαν εχθρό της. Το χτύπαγε, το έβριζε… Του είχε ραγίσει και το ένα ποδαράκι του…
Έφτασε η στιγμή
που η γυναίκα εγκατέλειψε το σκυλάκι σε έναν δρόμο κοντά στο σπίτι μιας φίλης
μας. Η κοπέλα το βρήκε, το μάζεψε και το πήγε στον κοντινότερο κτηνίατρο της γειτονιάς.
Ευτυχώς βρήκε το ιατρείο ανοιχτό, παρότι
ήταν κάπως περασμένη η ώρα. Η κοπέλα εξήγησε στην κτηνίατρο τι είχε συμβεί και εκείνη
της είπε ότι βοηθά τέτοια ζώα και θα το βοηθήσει χωρίς αμοιβή. Της ζήτησε μόνο,
εάν μπορούσε, να πάει να πάρει λίγο φαγητό από το mini-market, για να ταΐσουν το μικρό και πλέον ανήμπορο
σκυλάκι. Η κοπέλα έτρεξε γρήγορα, για να προλάβει να πάρει φαγητό. Εν τω μεταξύ
η κτηνίατρος έκανε στο σκυλάκι μια θεραπεία για το πόδι του και έγινε καλά. Η κοπέλα
έφτασε με την τροφή και το σκυλάκι έφαγε όσο δεν είχε φάει ποτέ του, γιατί η γυναίκα
που το χτυπούσε δεν του έδινε αρκετό φαγητό, παρά μόνο μισό πιάτο από τα σκουπίδια.
Δύο μέρες μετά, εκεί που συζητάγαμε με την φίλη μας,
μάς είπε την ιστορία και το τι είχε τραβήξει αυτό το μικρό σκυλάκι. Αποφασίσαμε
να το υιοθετήσουμε!!! Την επόμενη κιόλας μέρα, πήγαμε στην κτηνίατρο και εκείνη
μας το έδωσε. Μας εξήγησε πως αυτή η υιοθεσία είναι μια μεγάλη ευθύνη. Επίσης, μας ζήτησε να το πηγαίνουμε μια φορά την εβδομάδα
να το εξετάζει χωρίς αμοιβή. Το σκυλάκι το ονομάσαμε Λούση και εμείς και οι γονείς
μας ενθουσιαστήκαμε μαζί του. Επίσης, μέσα από αυτή την ιστορία μια φιλία γεννήθηκε.
Εμείς και οι γονείς μας γίναμε φίλοι με την κτηνίατρο και έτσι εκείνη έβλεπε συχνά
το σκυλάκι!
Μέσα από
αυτό το συμβάν καταλαβαίνουμε ότι, εάν δεν μπορούμε να φροντίσουμε κάποιο κατοικίδιο
ζώο, δεν χρειάζεται να το πάρουμε και να το ταλαιπωρούμε άδικα.
ΜΗΝ ΑΣΚΕΙΤΕ ΒΙΑ ΣΤΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ ΖΩΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΣΕΙΣ ΕΧΕΤΕ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ
ΕΧΕΤΕ!!!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ
ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ
Στη γειτονιά όπου
μένω, στο Λουτράκι, πριν από τέσσερα χρόνια εμφανίστηκε ένα αδέσποτο σκυλί.
Ήταν ένα όμορφο ζώο, με πολύ τρίχωμα, στα χρώματα του άσπρου και του μπεζ, και
με πανέξυπνα ματάκια. Από την πρώτη στιγμή ήταν ιδιαίτερα φιλικό και πολύ
γρήγορα μας υιοθέτησε όλους.
Αλλά και όλη η
γειτονιά έκανε το ίδιο. Όλοι το ταΐζαμε, το χαϊδεύαμε, του μιλούσαμε. Κάποιες
φορές μάλιστα προσπαθήσαμε να το πλύνουμε και να το κουρέψουμε, όχι με πολύ
επιτυχία μπορώ να πω. Κι αυτό, μόλις μας έβλεπε, κουνούσε την ουρά του, έπεφτε
πάνω μας με χαρά και μας ακολουθούσε παντού. Κι εμείς με τη σειρά μας
φροντίσαμε, με τη βοήθεια του Δήμου, να το στειρώσουμε για να μην υποφέρει.
Το παράξενο με το
σκυλί αυτό ήταν ότι άκουγε σε διάφορα ονόματα. «Μπουμπού» το φώναζαν κάποιοι κι
άλλοι το έλεγαν «Ρούμπι». Όμως, όπως κι αν το αποκαλούσαμε, αυτό μας άκουγε και
μας «έκανε χαρές».
Ωσπου πέρυσι, ένα
βράδυ, του συνέβη κάτι πολύ άσχημο. Όπως μας είπε μια γειτόνισσα που είδε το
συμβάν από το μπαλκόνι της, ένας ασυνείδητος οδηγός χτύπησε τον σκύλο μας. Κι
όχι μόνο τον χτύπησε, αλλά, όταν κατάλαβε τι είχε κάνει, τον ξαναχτύπησε για να
τον αποτελειώσει. Τόσο πολύ μίσος θα πρέπει να είχε ο «άνθρωπος» αυτός για τα
ζώα!!!!
Οι κραυγές της
«Μπουμπούς» - «Ρούμπι» έβγαλαν όλη τη γειτονιά έξω. Το ίδιο, όμως, είχε
εξαφανιστεί. Την άλλη μέρα μια λιμνούλα αίματος υπήρχε στο σημείο όπου το
χτύπησαν. Από εκεί ξεκινούσαν
κηλίδες αίματος,
που, αφού τις ακολουθήσαμε, διαπιστώσαμε ότι έφταναν μέχρι τους πρόποδες των
Γερανείων, έχοντας διασχίσει ένα μεγάλο μέρος της πόλης. Όλοι ήμαστε
καταστενοχωρημένοι και πιστέψαμε ότι το σκυλί είχε ψοφήσει. Μεγάλη ήταν και η
οργή μας για αυτόν που το είχε χτυπήσει.
Ωστόσο, ύστερα από
δύο εβδομάδες, το σκυλάκι ήρθε και πάλι στη γειτονιά μας. Ήταν σώο, αλλά πολύ
ταλαιπωρημένο. Ήταν πραγματικά «σκιά του εαυτού του»: αδυνατισμένο, βρώμικο,
αλλά κυρίως με λιωμένο το ένα μπροστινό του πόδι.
Αμέσως όλη η
γειτονιά κινητοποιήθηκε. Πήγαμε το σκυλί στον κτηνίατρο, ο οποίος το εγχείρησε,
σε μια προσπάθεια να του σώσει το πόδι. Στη συνέχεια το κράτησε εκεί για να το
παρακολουθεί. Εμείς πηγαίναμε τακτικά και το βλέπαμε. Κι εκείνο, μέσα στον πόνο
του, κουνούσε συνεχώς την ουρά του.
Αργότερα μάθαμε ότι
η μητέρα μιας γειτόνισσάς μας, που ζούσε σε άλλη γειτονιά, αποφάσισε να πάρει
το σκυλί στο μπαλκόνι της μέχρι αυτό να γίνει καλά. Από τότε χάσαμε εντελώς τα
ίχνη του.
Ώσπου μια μέρα,
πριν από δύο εβδομάδες, την ώρα που πήγαινα στο σχολείο, είδα ένα όμορφο σκυλί
να με πλησιάζει. Ήταν πολύ καθαρό, φροντισμένο και κυρίως χαρούμενο, αφού
κουνούσε συνεχώς την ουρά του. Τότε λοιπόν κατάλαβα ότι ήταν η «Μπουμπού –
Ρούμπι». Έσκυψα αμέσως και το χάιδεψα γεμάτη χαρά.
Τότε ήταν που
κατάλαβα ότι κούτσαινε. Τα μάτια μου «έπεσαν» αμέσως στα πόδια τoυ και διαπίστωσα
ότι το δεξί μπροστινό του πόδι ήταν κομμένο. Τελικά δεν είχε σωθεί, παρά τις
προσπάθειες όλων μας. Θλίψη αμέσως με πλημμύρισε. Γρήγορα όμως συνήλθα, καθώς
σκέφτηκα ότι τουλάχιστον το σκυλάκι ήταν εκεί μπροστά μου, ζωντανό, άσχετα αν
είχε τρία πόδια, κι ότι θα μπορούσα στο εξής να το βλέπω.
Η ιστορία αυτή
πραγματικά με επηρέασε πολύ. Μου προκάλεσε πολλά και ποικίλα συναισθήματα:
χαρά, λύπη, οργή, έκπληξη. Με έκανε όμως και να σκεφτώ. Έμαθα πόσο πιστά μπορεί
να είναι τα ζώα, κυρίως τα σκυλιά που ποτέ δε σε ξεχνούν. Κατάλαβα ότι όταν σε
ένα σκύλο δώσεις αγάπη, αυτός θα σου το ανταποδώσει με τον δικό του τρόπο. Κι
αν καμιά φορά τα αδέσποτα ζώα γίνονται επικίνδυνα, σε καμία περίπτωση δεν
φταίνε αυτά, αλλά εκείνοι που τα εγκατέλειψαν και εκείνοι που τα κακοποίησαν.
Τέλος, η ιστορία
αυτή μου έδειξε την απανθρωπιά και τη σκληρότητα που δείχνουν κάποιοι άνθρωποι,
φτάνοντας στο σημείο να ταλαιπωρήσουν ένα ζώο που σε τίποτα δεν τους πείραξε,
αλλά και την καλοσύνη κάποιων άλλων που δε διστάζουν να αντιμετωπίσουν τα ζώα
σαν μέλη της οικογένειάς τους.
ΚΑΡΡΑ ΔΗΜΗΤΡΑ, Β2
ΧΑΤΣΙΚΟ
ΟΧάτσικο(στα ιαπωνικά: ハチ公),
γνωστός και ως Chuken Hachiko (忠犬ハチ公, ο πιστός Χάτσικο[1])
ήταν ένας λευκός σκύλος ράτσας Ακίτα ο οποίος γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1923,
στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας. Έγινε διάσημος για την αξιοθαύμαστη αφοσίωση στον
κύριό του, στον οποίο έμεινε πιστός για όλη του την ζωή.
Η ζωή του
Τον Ιανουάριο 1924, ο Χιντεσάμπουρο Ουένο, καθηγητής στο
πανεπιστήμιο του Τόκιο, υιοθετεί ένα λευκό κουτάβι Ακίτα ηλικίας δύο περίπου
μηνών το οποίο ονομάζει Χάτσικο (σημαίνει κυριολεκτικά: ο όγδοος ευοίωνος
πρίγκηπας). Ο καθηγητής ζούσε μοναχικά στα περίχωρα του Τόκιο και μεγάλωσε τον Χάτσικο σαν πραγματικό φίλο και
σύντροφο. Ήταν πραγματικά αχώριστοι και καθημερινά περπατούσαν μαζί μέχρι τον
σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να
πάει στο πανεπιστήμιο. Ο Χάτσικο πήγαινε κατόπιν σπίτι αλλά το απόγευμα
ξαναγύριζε στον σταθμό, όπου περίμενε την επιστροφή του κυρίου του. Τον Μάιο
του 1925 ο Χάτσικο συνόδευσε όπως πάντα τον καθηγητή στον σταθμό του τρένου και
γύρισε σπίτι. Ο καθηγητής όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στον σταθμό διότι κατά
την διάρκεια μιας διάλεξης στο πανεπιστήμιο πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία. Ο
Χάτσικο ξαναγύρισε στον σταθμό, περιμένοντας στο ίδιο σημείο τον κύριό του κάθε
μέρα, για το υπόλοιπο της ζωής του.
O
Χάτσικο είναι σαν παράδειγμα ύψιστης αφοσίωσης και πίστης στην οικογένεια.
Ο τάφος του Χιντεσάμπουρο Ουένο, ιδιοκτήτη του Χάτσικο.
Διακρίνεται το Σότομπα (αναθηματική πλάκα) του τάφου του Ουένο, ενώ στο
πρώτο πλάνο βρίσκεται το Σότομπα του Χάτσικο. Οι δυο ταφικές στήλες
είναι κοντά έτσι ώστε σύμφωνα με το Ιαπωνικό έθιμο να μείνουν αιώνια αχώριστοι.
Τελικά, ο Χάτσικο χαρακτηρίστηκε σαν ζωντανός θρύλος και
ένας διάσημος γλύπτης φιλοτέχνησε ένα μπρούτζινο άγαλμα που τον απεικονίζει
καθιστό, να περιμένει το αφεντικό του. Το άγαλμα αυτό τοποθετήθηκε σε μια έξοδο
του σταθμού της Σιμπούγια, ενώ στα αποκαλυπτήρια ήταν παρών και ο ίδιος ο
Χάτσικο.[3]
Η ιστορία του έγινε η αιτία της αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος των Ιαπώνων για
τους σκύλους Ακίτα, τους οποίους περιγράφουν ως "θαρραλέους σαν σαμουράι
αλλά συνάμα τρυφερούς σαν γατάκια, με μεταξένια καρδιά αλλά και αλύγιστους σαν
ατσάλι".
Ο σταθμός της Σιμπούγια την δεκαετία του '30.
Στις 8 Μαρτίου 1935, περαστικοί βρήκαν τον Χάτσικο
πεθαμένο σε ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια. Όταν το νέο του
θανάτου του έγινε γνωστό, ο σταθμός και το άγαλμά του κυριολεκτικά
κατακλύστηκαν από κόσμο και λουλούδια. Τα αίτια του θανάτου του έγιναν αφορμή
για πολλές συζητήσεις και διαδόσεις.Αρχικά, είχαν βρει στο στομάχι του τέσσερα γιακιτόρι
(σουβλάκια ιαπωνικού τύπου) αλλά απέκλεισαν την πιθανότητα θανάτου του από
αυτά, αφού δεν βρήκαν αποδείξεις πως τα ξύλινα σουβλάκια έβλαψαν το στομάχι
του.[4]
Ακόμη, ανακάλυψαν πως ο Χάτσικο είχε φιλαρίαση, μία ασθένεια που προκαλείται από
παράσιτα αν ο σκύλος δεν λαμβάνει προληπτική αντιπαρασιτική αγωγή. Μόλις τον
Μάρτιο του 2011, επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο κύριος λόγος θανάτου του ήταν ο
καρκίνος ο οποίος ήταν σε προχωρημένο (τελικό) στάδιο και είχε εξαπλωθεί από
τους πνεύμονες μέχρι την καρδιά του. Τα όργανα του Χάτσικο διατηρούνται στη
φορμόλη στο ερευνητικό κέντρο του Πανεπιστημίου του Τόκιο δίπλα σε μία προτομή του ιδιοκτήτη του.
Το 1925, ένας μαθητης του Ουένο ο οποίος ήταν ειδικός στα
σκυλιά Ακίτα, αναγνώρισε τον μεγαλόσωμο σκύλο. Παρατήρησε δε, πως ο Χάτσικο
περίμενε στον σταθμό κοιτάζοντας τα τρένα μέχρι να βγει και ο τελευταίος
επιβάτης και ρωτώντας τους περαστικούς και τους θαμώνες του σταθμού οι οποίοι
τον τάϊζαν, έμαθε τον λόγο της αναμονής του. Λίγο καιρό μετά, δημοσίευσε μια
εργασία για τα Ακίτα, την μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου Spitz
(Σπίτζ), η οποία αριθμούσε τότε μόνο τριάντα καθαρόαιμα σκυλιά: ένα από αυτά
ήταν και ο Χάτσικο. Ο μαθητής αυτός ερχόταν συχνά στον σταθμό για να δει τον
Χάτσικο και έγραψε πολυάριθμα άρθρα σε τοπικές εφημερίδες, εξυμνώντας την
αφοσίωση του λευκού Ακίτα. Ένα από αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε σε μια εφημερίδα
ευρείας κυκλοφορίας και ο Χάτσικο γίνεται σύντομα διάσημος. Οι Ιάπωνες
εντυπωσιάζονται, ενώ γονείς και δάσκαλοι χρησιμοποιούν τον Χάτσικο σαν
παράδειγμα ύψιστης αφοσίωσης και πίστης στην οικογένεια.
Αρχικά, είχαν βρει στο στομάχι του τέσσερα γιακιτόρι
(σουβλάκια ιαπωνικού τύπου) αλλά απέκλεισαν την πιθανότητα θανάτου του από
αυτά, αφού δεν βρήκαν αποδείξεις πως τα ξύλινα σουβλάκια έβλαψαν το στομάχι
του.[4]
Ακόμη, ανακάλυψαν πως ο Χάτσικο είχε φιλαρίαση, μία ασθένεια που προκαλείται από παράσιτα αν ο
σκύλος δεν λαμβάνει προληπτική αντιπαρασιτική αγωγή. Μόλις τον Μάρτιο του
2011, επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο κύριος λόγος θανάτου του ήταν ο καρκίνος ο
οποίος ήταν σε προχωρημένο (τελικό) στάδιο και είχε εξαπλωθεί από τους
πνεύμονες μέχρι την καρδιά του. Τα όργανα του Χάτσικο διατηρούνται στη
φορμόλη στο ερευνητικό κέντρο του Πανεπιστημίου του Τόκιο δίπλα σε μία προτομή του ιδιοκτήτη του. Αρχικά, είχαν
βρει στο στομάχι του τέσσερα γιακιτόρι (σουβλάκια ιαπωνικού τύπου)
αλλά απέκλεισαν την πιθανότητα θανάτου του από αυτά, αφού δεν βρήκαν
αποδείξεις πως τα ξύλινα σουβλάκια έβλαψαν το στομάχι του.[4]
Ακόμη, ανακάλυψαν πως ο Χάτσικο είχε φιλαρίαση, μία ασθένεια που προκαλείται από παράσιτα αν ο
σκύλος δεν λαμβάνει προληπτική αντιπαρασιτική αγωγή. Μόλις τον Μάρτιο του
2011, επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο κύριος λόγος θανάτου του ήταν ο καρκίνος ο
οποίος ήταν σε προχωρημένο (τελικό) στάδιο και είχε εξαπλωθεί από τους
πνεύμονες μέχρι την καρδιά του. Τα όργανα του Χάτσικο διατηρούνται στη
φορμόλη στο ερευνητικό κέντρο του Πανεπιστημίου του Τόκιο δίπλα σε μία προτομή του ιδιοκτήτη του. Αρχικά, είχαν
βρει στο στομάχι του τέσσερα γιακιτόρι (σουβλάκια ιαπωνικού τύπου)
αλλά απέκλεισαν την πιθανότητα θανάτου του από αυτά, αφού δεν βρήκαν
αποδείξεις πως τα ξύλινα σουβλάκια έβλαψαν το στομάχι του.[4]
Ακόμη, ανακάλυψαν πως ο Χάτσικο είχε φιλαρίαση, μία ασθένεια που προκαλείται από παράσιτα αν ο
σκύλος δεν λαμβάνει προληπτική αντιπαρασιτική αγωγή. Μόλις τον Μάρτιο του
2011, επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο κύριος λόγος θανάτου του ήταν ο καρκίνος ο
οποίος ήταν σε προχωρημένο (τελικό) στάδιο και είχε εξαπλωθεί από τους
πνεύμονες μέχρι την καρδιά του. Τα όργανα του Χάτσικο διατηρούνται στη
φορμόλη στο ερευνητικό κέντρο του Πανεπιστημίου του Τόκιο δίπλα σε μία προτομή του ιδιοκτήτη του.
|
|
|
Σήμερα, ο Χάτσικο βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Εθνικό Μουσείο
Φυσικής Ιστορίας & Επιστημών του Τόκυο
Στο ακριβές σημείο όπου ο Χάτσικο περίμενε τον κύριό του
έχουν τοποθετηθεί τέσσερις μπρούτζινες πατούσες σκύλου και ένα κείμενο στα
Ιαπωνικά που αναφέρεται στην αφοσίωσή του. Η είσοδος του σταθμού της Σιμπούγια
όπου βρίσκεται το άγαλμά του ονομάζεται Χάτσικο-γκούτσι - "η
είσοδος του Χάτσικο" και αποτελεί δημοφιλές σημείο συνάντησης για
εκατομμύρια Ιάπωνες. Η μικροσκοπική πλατεία όπου βρίσκεται το άγαλμά του οριοθετεί το μοναδικό
"Shibuya Crossing" (το σταυροδρόμι της Σιμπούγια), το οποίο θεωρείται
το πιο πολυσύχναστο σταυροδρόμι παγκοσμίως (εκτιμάται ότι στο συγκεκριμένο σημείο
η κίνηση των πεζών σε ώρα αιχμής είναι 1000 άτομα ανά λεπτό, με μέσο όρο
καθημερινά 500 άτομα ανα λεπτό, ενώ υπολογίζεται πως οι διαβάτες είναι γύρω στα
2,5 εκατομμύρια καθημερινά). Ένα όμοιο μπρούτζινο άγαλμα τοποθετήθηκε και στο Οντάτε, γενέτειρα του Χάτσικο,
αλλά και στην είσοδο του μουσείου Ακίτα της περιοχής. Από τότε, ο πιστός
Χάτσικο αποτελεί εθνικό σύμβολο αφοσίωσης για το Ιαπωνικό έθνος. Κάθε χρόνο
στις 8 Απριλίου πραγματοποιείται μια σεμνή τελετή στον σταθμό της Σιμπούγια και
εκατοντάδες Ιάπωνες έρχονται για να τιμήσουν την μνήμη του και την θρυλική
αφοσίωση που έδειξε σε όλη του την ζωή.
Σήμερα, ο Χάτσικο βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Εθνικό Μουσείο
Φυσικής Ιστορίας και Επιστημών του Τόκιο.
ΔΟΣΧΟΡΗ
ΜΑΡΙΑΝΝΑ
